Zgodnie z aktem koncesyjnym z dnia 18 sierpnia 1925 r. Spółka z o.o. "Polskie Radio", zwycięzca konkursu na eksploatację radiofonii w Polsce została zobowiązana do realizacji następującego programu urządzeń radionadawczych:
1. Wybudować i uruchomić w Warszawie lub najbliższych okolicach, w terminie sześciomiesięcznym stację nadawczą takiej mocy, aby zapewniła dobry odbiór audycji za pomocą aparatów detektorowych w promieniu 100 kilometrów a aparatów dwulampowych w promieniu 600 km.
2. Wybudować i uruchomić w Krakowie lub jego okolicach, w terminie dwunastomiesięcznym stację nadawczą takiej mocy, aby zapewniła dobry odbiór audycji za pomocą aparatów detektorowych w promieniu 30 kilometrów a aparatów dwulampowych - w promieniu 150 km.
3. Z chwilą, gdy liczba abonentów w całym państwie przekroczy 60 000, na żądanie Generalnej Dyrekcji Poczt i Telegrafów Spółka "Polskie Radio" jest obowiązana wybudować trzecią stację nadawczą o mocy nie mniejszej, niż wskazana pod pkt. 2, w miejscu wyznaczonym przez GD PiT. Przyrost abonentów o każde kolejne 20 000 zobowiązuje "PR" do wybudowania kolejnej stacji.

W dniu 31 sierpnia 1939 r. Polskie Radio dysponowało 10 stacjami nadawczymi pracującymi na falach średnich (9 stacji) i długich (1 stacja) o łącznej mocy 424 kW. Ważniejsze informacje o nich przedstawia poniższa tabelka. Zasięg wszystkich stacji podano dla odbioru na detektor za dnia.

* Warszawa I rozpoczęła pracę na częstotliwości 625 kHz, potem była wielokrotnie zmieniana, głównie z powodu ustaleń międzynarodowych. Podobnie częstotliwość zmieniały inne stacje.

** Nazwy wszystkich wymienionych stacji pojawiały się na kolejno skalach polskich odbiorników. W 1938 r były już wszystkie (oprócz Łucka). Z powodu długiej nazwy Baranowicze umieszczane były niekiedy jako "BARANOW"

*** Wszystkie prace związane z uruchomieniem stacji w Łucku (budynki, studia radiowe, zasilanie) gotowe były przed wybuchem wojny, nie był jeszcze zamontowany nadajnik. Stacji nie zdążono uruchomić.

Oprócz wyżej wymienionych stacji do dnia 31 sierpnia 1939 r. Polskie Radio wykorzystywało do celów radiofonicznych 6 stacji krótkofalowych o łącznej mocy 31 kW, będących własnością Ministerstwa PiT. W 1939 r. pracowała na trenie Polski jeszcze jedna krótkofalowa stacja radiofoniczna, nadająca program katolicki. Stację prowadził na podstawie specjalnej koncesji Rządu RP franciszkanin, ks. Rajmund Kolbe. Stacja o nazwie "Niepokalanów" miała moc 2 kW i pracowała w paśmie 41 m.