|
|
| Odbiornik Telefunken Fenomen Mz - widok z przodu | Odbiornik Telefunken Fenomen Mz - widok z tyłu na ściankę |
|
|
| Odbiornik Telefunken Fenomen Mz - widok z tyłu na chassis | Odbiornik Telefunken Fenomen Mz - widok chassis z tyłu |
|
|
| Odbiornik Telefunken Fenomen Mz - widok chassis z przodu |
Telefunken Fenomen to prosta superheterodyna produkowana w sezonie 1937/38, jest lekko zmodyfikowaną wersją rok starszego Lorda. Skrzynka jest prosta, wykonana z drewna a prostopadłościennym kształcie, z zaokrąglonymi przednimi pionowymi krawędziami. Przednia ścianka pomalowana jest na kolor czarny, z dwoma jednakowej wielkości prostokątnymi wycięciami - prawe na głośnik, lewe na skalę. Pod skalą umieszczone są trzy pojedyńczy pokrętła, pokrętło lewe odpowiada za zmianę zakresów, środkowe za strojenie a prawe to regulacja siły głosu. Przednia ścianka otoczona jest aluminiową ramką otaczającą oba otwory i gałki. Istnieje też inna wersja obudowy, jednokolorowa, gdzie przednia ścianka jest malowana na taki sam kolor jak reszta obudowy, również ramka jest drewniana.
Elektryczny układ odbiornika jest bardzo uproszczony, jest to czteroobwodowa, trzyzakresowa superheterodyna z detektorem reakcyjnym, układ stosowany bardzo rzadko przez innych wytwórców, natomiast lubiany przez polskiego Telefunkena - modele Lord, Fenomen, T4 i T40 są wykonane w tym układzie, zresztą nawet niewiele się różnią elektrycznie. Sygnał z anteny przechodzi na prosty, jednoobwodowy dla wszystkich trzech zakresów filtr wejściowy i steruje siatką pierwszą heksody typu ACH1. Na triodzie tej lampy wykonany jest oscylator lokalny (heterodyna). W anodzie mieszacza umieszczono dwuobwodowy filtr pasmowy który steruje detektorem reakcyjnym wykorzystującym pentodę typu AF7. Reakcja jest indukcyjna, z anody lampy regulowana trymerem zamkniętym w jednym kubku z cewkami. Do siatki lampy doprowadzony jest również sygnał z wejścia gramofonowego, ale bez regulacji głośności.
Układ nie jest objęty pętlą ARW, gdyż detektor reakcyjny nie jest w stanie wytworzyć napięcia regulacyjnego, radio nie posiada też typowej regulacji głośności. W tym układzie zastosowana taką samą metodę regulacji siły odbioru jak w odbiornikach reakcyjnych ze wzmacniaczem w.cz. - zmianę czułości stopnia wejściowego. Odbywa się to w klasycznym układzie, a regulowaną lampę jest heksoda mieszacza, która posiada charakterystykę o zmiennym nachyleniu. Potencjometr regulacji głośności wraz z opornikami zasilającymi siatkę drugą i czwartą heksody tworzy regulowany dzielnik napięcia (od zera do 25V), natomiast potencjał stały siatki pierwszej jest niezmienny i równy zeru woltów. Dzięki temu napięcie siatka-katoda jest regulowane, a co za tym idzie i wzmocnienie mieszacza. Układ taki jest w sumie mniej czuły od reakcyjnej dwuobwodówki ze wzmacniaczem w.cz, ale ma kilka innych zalet - łatwiejsze strojenie dzięki stale i optymalnie nastawionej reakcji, bo częstotliwość na której pracuje detektor jest stała, lepsza i stała, niezależna od zakresu selektywność, zwłaszcza na falach krótkich.
Stopień końcowy w tym radiu jest typowy - jedna lampa końcowa, z polaryzacją opornikiem w katodzie, bez żadnej, nawet skokowej regulacji barwy tonu. Do odbiornika można podłączyć głośnik zewnętrzny, jednak musi być to głośnik wysokoomowy lub z własnym transformatorem, gdyż wyprowadzenia głośnika zewnętrznego dołączone są do pierwotnego uzwojenia transformatora wbudowanego. Pewną ciekawostką jest, iż firma Telefunken stosowała różne lampy w tym stopniu - pentody typu RES964, RENS1374d i być może AL4. Zasilacz jest prosty, transformator sieciowy z odczepami dla różnych napięć sieciowych wytwarza wszystkie niezbędne napięcia. Napięcie anodowe prostowane jest przez duodiodę prostowniczą RGN1064.