Odbiornik ten był pierwszą polską konstrukcją odbiornika radiowego, opracowaną w 1922 r. przez, wówczas inż. a potem prof., Stefana Manczarskiego. Jednolampowy odbiornik, będący modyfikacją układu Flewellinga, pracował w układzie superreakcyjnym z samowygaszaniem. Odbiornik Manczarskiego był strojony za pomocą wariometru (kondensatory zmienne - strojeniowe - były wówczas trudno dostępne) i charakteryzował się bardzo dużą czułością pomimo prostoty układu (co jest zasadniczą cech charakterystyczną układów superreakcyjnych). W stosunku do możliwości finansowych ówczesnego społeczeństwa odbiornik Manczarskiego był dość drogi, a poza tym jego obsługa wymagała dużej wprawy i cierpliwości. Z tych też powodów nie zdobył on tak wielkiej popularności jak opracowany później Detefon. Istotną wadą układów superreakcyjnych jest promieniowanie sygnałów zakłócających jeżeli są one połączone bezpośrednio z anteną bez użycia stopnia (wzmacniacza) separującego. W zależności od kształtu przebiegu wygaszającego zmienia się ich krzywa selektywności co oznacza, że w niekorzystnych przypadkach mogą one charakteryzować się małą selektywnością.

Odbiornik Manczarskiego miał być z założenia rozwiązaniem tanim, produkowanym masowo przez firmy elektroniczne i konstruowanym przez radioamatorów. W tym celu zostały wydane w dużym nakładzie dokładne schematy montażowe w skali 1:1 oraz szczegółowe opisy taniego wykonania odbiornika. Dokumentacja zawierała szczegółowe rysunki nawinięcia trzech cewek koszykowych i nawet opis samodzielnego wykonania reostatu (regulowanego opornika żarzenia). Proponowano wykonanie go np. z bibuły nasyconej tuszem co miało zastępować fabryczną węglową ścieżkę oporową.

Produkowany był pierwotnie przez firmę Inter-Radio w Warszawie a następnie przez PZR (Polskie Zakłady Radiotechniczne). Firma Inter-Radio ubiegała się o koncesję na eksploatację ogólnopolskiej stacji nadawczej. Niska cena odbiornika i opublikowanie broszury do samodzielnego montażu miały być dodatkowymi argumentami do otrzymania koncesji i sposobem pozyskania szeregu nowych radiosłuchaczy.

Wykorzystano informacje z http://sp2put.pl/radioelektronicy/technika_odbiorcza.htm i http://www.historiaradia.neostrada.pl